sucha mucha

 Łowienie na suchą muchę jest najbardziej widowiskową metodą, ponieważ ryby same zdradzają swoje stanowiska a branie odbywa się na naszych oczach. Dzieje się tak wtedy, kiedy ryby żerują na owadach doskonałych w czasie składania przez nie jajeczek do wody (spiner), lub podczas rójki (dun i wypływająca nimfa).  Najwygodniej łowi się wędziskiem długości 210 - 270 cm (7 - 9 ft) w klasie AFTM 3 - 7 i szybkiej, szczytowej akcji. Długość wędziska uzależniona jest od wielkości rzeki, a klasa od wielkości much i warunków atmosferycznych (przy wietrze i dużych muszkach łatwiej jest operować cięższym sznurem.  Sznur do łowienia na suchą muchę powinien być jasnego koloru (biały, beżowy lub żółty) i pływający. Przypon koniczny też pływający za wyjątkiem ostatniego odcinka. Odcinek przy muszce możemy posmarować środkiem zmniejszającym powierzchniowe napięcie. Długość przyponu nie powinna przekraczać długości naszego kija. Ostatni odcinek przyponu nie powinien być cieńszy niż 0,10 mm.  Muszka powinna być nasycona środkiem natłuszczającym zapobiegającym przywieraniu do niej kropelek wody. Po każdym rzucie powinniśmy wykonać kilka "pustych" wymachów w powietrzu w celu strząśnięcia wody z zestawu.  Sucha mucha powinna spływać idealnie z prądem wody bez smużenia. Tylko czasami ryby atakują suchą muszkę prowadzoną lekko w poprzek nurtu podczas łowienia na imitację chruścika.  Łowiąc na suchą muszkę należy układać sznur na wodzie w kształcie litery "S", żeby prąd wody nie wybrzuszył od razu linki i nie spowodował jej wleczenia.  Łowiąc pod prąd rzuty wykonujemy w górę i lekko pod kątem. Żeby zachować stały kontakt z muszką nadmiar spływającej linki wybieramy lewą ręką (inaczej nie zatniemy ryby). Kij trzymamy równolegle do powierzchni wody i zacinamy szarpnięciem sznura. Zaletą tej metody jest możliwość bliskiego podejścia do żerującej ryby. Muszkę kładziemy powyżej zauważonego oczka. Tak powinniśmy łowić stojąc w wolniejszej części nurtu niż ryba.  Łowiąc z prądem w końcowej części wymachu zatrzymujemy kij na godz. 12, a następnie prowadzimy muszkę opuszczając szczytówkę kija. Rybę zacinamy lekkim ruchem szczytówki lub zatrzymując opuszczanie szczytówki. Schodząc w dół rzeki staramy ustawić się lekko z boku żerującej ryby, żeby piasek poruszony naszymi nogami nie spływał na stanowisko ryby. Łowiąc z prądem stoimy w szybszym nurcie, a muszkę podajemy na jego wolniejszą część.

mokra mucha

Łowienie na mokrą muchę to druga z metod stosowanych w wędkarstwie muchowym. Łowiąc w ten sposób naśladujemy różne formy rozwoju owadów - larwy, nimfy oraz organizmy związane ze środowiskiem wodnym (np. pijawki) unoszone przez nurt rzeki i wykonujące nieznaczne ruchy na boki.  Do tej metody najlepiej nadaje się kij długości 240 - 300 cm (8 - 10 ft) o średniej lub parabolicznej akcji w klasie AFTM 3 - 7. Kij taki dobrze amortyzuje pierwsze ucieczki ryby po zacięciu, jak również pozwoli nam na bezpieczniejszy hol.  Łowiąc na mokrą muchę możemy stosować każdy rodzaj sznura pływający (F - floating), obojętny (I - intermediate), tonący (S - sinking i pływający z tonącą końcówką (F/S floating/sinking). Dobór sznura zależy od głębokości i szybkości nurtu łowiska. Długość przyponu zależy od przeźroczystości wody (nawet do 2 długości kija), a średnica przy muszce 0,16 mm. W połowie jego długości możemy dowiązać drugą muszkę na skoczku długości max. 15 cm.  Muszki powinny być skromnie ubrane i wykonane z miękkich materiałów (pióra z kur ptactwa) i nasiąkliwych materiałów tułowia. Mogą być wzmocnione błyszczącymi lametami.  Po wykonaniu rzutu musimy podnieść kij prostując linkę, a następnie pozwalamy na swobodne spłynięcie much. Przed każdym następnym rzutem postępujemy o krok do przodu. Musimy bacznie obserwować koniec sznura i przypon i zacinać przy każdym jego drgnięciu lub zatrzymaniu. Zacinamy także przy jakimkolwiek błysku w okolicy muszek. Czasami branie odczuwamy w kiju jako puknięcie, ale wtedy jest to z reguły samozacięcie ryby.  Łowiąc "pod prąd" lepiej jest używać pływającego (F) lub obojętnego (I) sznura. Dla zachowania kontaktu z muszkami zbieramy lewą ręka nadmiar linki, lub unosimy szczytówkę kija. Muszki skutecznie prowadzimy na dystansie 2-3 m. Brania są trudno-dostrzegalne, ale jak w każdej metodzie pod prąd możemy podejść bardzo blisko ryby.  Możemy jeszcze spróbować łowić na "wleczoną" mokrą muszkę, wykonując rzuty na odległość 4 - 6 m i prowadząc muszkę po łuku zatrzymując na chwilę nad każdą przeszkodą (kamieniem). Rzuty wykonujemy skośnie w dół nurtu, a po wyprostowaniu sznura ściągamy muszki do siebie nierytmicznymi szarpnięciami. Długość przyponu odpowiada długości kija.  Łowiąc na stojącej wodzie wykonujemy dalekie rzuty i po odczekaniu dłuższej chwili, kiedy nasze muszki opadną na pewną głębokość rozpoczynamy zbieranie sznura lewa ręką. Muszki prowadzimy krótkimi skokami z przerwami w czasie których często następują brania. Kij stanowiący przedłużenie sznura trzymamy równolegle do powierzchni wody, a ryby zacinamy "z ręki" dłuższym pociągnięciem sznura.

Mokre muchy prowadzone na pływającej (F) lince

Mokre muchy prowadzone na pływającej lince z tonącą końcówką (F/S)

Mokre muchy prowadzone na tonącej (S) lince

nimfa

Łowienie na nimfę pozwala na prezentowanie imitacji różnego rodzaju larw owadów, których cykl rozwojowy odbywa się w wodzie. Rozróżniamy łowienie na ciężką nimfę imitującą wszystkie organizmy porwane przez prąd wody, oraz na lekką imitującą podpływającą do powierzchni nimfę, tuż przed przeobrażeniem w subimago. Do łowienia na nimfę najlepiej nadają się lipienie, ponieważ nie są płochliwe i możemy podejść do nich b. blisko.  Do tej metody najlepiej nadaje się kij długości 3,0 - 3,30 m o parabolicznej akcji, ponieważ szybkie wędzisko może powodować zrywanie przyponów w przypadku zacinania w ciemno przy jednoczesnym braniu ryby.  Do łowienia na nimfę stosujemy normalne sznury pływające, chociaż istnieją specjalne sznury o grubszej i jaskrawej końcówce. Takie sznury przydają się podczas łowienia na "daleką" nimfę. Długość przyponu dobieramy do głębokości łowiska (dłuższy o 10 - 20 cm), przy bardzo szybkim prądzie mogą być jeszcze dłuższe. Grubość przyponu nie powinna przekraczać średnicy 0,18 mm.  Stosujemy zawsze dwie nimfy, przywiązane w odległości ok. 20 cm jedna od drugiej. Nimfy nie powinny być zbyt ciężkie, bo będą wyglądały nienaturalnie. Kolorystycznie powinny odpowiadać aktualnemu pokarmowi ryb (od beżowego do ciemnego brązu i od jasnoszarych do ciemnej zieleni).  Po wysnuciu ok. 0,5 - 1,0 m linki wykonujemy rzut skośnie w górę i odczekujemy chwilę, aż nimfy zatoną. Następnie unosimy kij do góry, żeby sznur znajdował się tuż nad powierzchnią wody. Nimfy prowadzimy ok.1,5 m bacznie obserwując żyłkę na styku z wodą i zacinamy przy jakimkolwiek jej drgnięciu lub zatrzymaniu. Pod koniec prowadzenia delikatnie przytrzymujemy zestaw i zacinamy (w tym czasie nimfy odrywają się od dna i podpływają do góry dodatkowo prowokując ryby do brania).  Łowiąc "pod prąd" na długiej lince cały czas musimy wybierać nadmiar sznura zachowując kontakt z nimfami.  Łowiąc na nieobciążone nimfy możemy łowić pod prąd, lub skośnie w górę do kierunku jego przepływu. Cały czas musimy wybierać nadmiar linki. Zacinamy na każde zatrzymanie jej spływu lub błysk ryby w okolicy naszych muszek.  Łowiąc na stojącej wodzie wykonujemy dalekie rzuty i po dłuższej chwili rozpoczynamy ściąganie sznura krótkimi szarpnięciami pozwalając za każdym razem opaść nimfom na dno. Kij trzymamy poziomo nad wodą i każde zatrzymanie lub szarpnięcie zacinamy przez ściągnięcie sznura, a nie przez podniesienie kija.

streamer

Łowienie na streamera jest podobne do łowienia na mokrą muchę. Różnica polega jedynie na tym, ze streamerem naśladujemy większe organizmy wodne i ryby. mogą one poruszać się w poprzek nurtu wykonując szybsze lub wolniejsze ruchy.  Do tej metody najlepiej nadaje się kij długości 2,70 m w klasie 6 - 7 i dużej dynamice wyrzutu, ponieważ będziemy stosunkowo dużą muchę podawali na większe odległości.  Łowiąc na streamera możemy stosować każdy rodzaj sznura w zależności od głębokości łowiska. Jednak łatwiej jest łowić na sznur intermediate, niż na pływający, jak również na sznur z tonącą końcówką niż na tonący na całej długości. Przypon o długości 1,0 do 3,0 m i średnicy 0,22 - 0,25 mm. Grubość ta podyktowana jest gwałtownością ataków ryb. Łowiąc szczupaki musimy stosować przypony kewlarowe lub wolframowe.  Streamery powinny być wykonane z materiałów dobrze pracujących podczas ściągania (nie klejących się do haczyka). Nie należy dodatkowo obciążać streamerów, bo będą zachowywać się nienaturalnie.  Po wykonaniu rzutu kij powinien stanowić przedłużenie linki, żeby nie tłumił agresywności pociągnięć. Żeby utrzymywać streamera na odpowiedniej głębokości możemy po rzucie zatopić szczytówkę kija. Takie prowadzenie eliminuje wypychanie naszego zestawu do góry przez prąd wody. Podczas ściągania streamera sznur trzymam pod środkowym palcem lewej ręki, a prawą ręką wybieram go. Takie łowienie pozwala na stały kontakt z muchą i wyczucie brania. Ryby przeważnie zacinają się same, ale możemy poprawić zacięcie dodatkowym pociągnięciem sznura a nie ruchem kija.  Łowiąc na streamery powinniśmy ściągać je mocnymi agresywnymi pociągnięciami, bo inaczej sznur wytłumi nasze szarpnięcia i mucha będzie się poruszała ruchem jednostajnym, mało atrakcyjnym dla ryb. Mocniejsze szarpnięcia wykonujemy w spokojniejszej wodzie, bo w szybkim nurcie pod jego wpływem mucha sama będzie wykonywała odpowiednie ruchy.  Łowiąc "z prądem" streamera powinniśmy prowadzić szybciej, lub wolniej niż prędkość nurtu.  Łowiąc na stojącej wodzie po wykonaniu rzutu musimy odczekać, aż mucha opadnie na odpowiednią głębokość i dopiero wtedy rozpoczynamy zbieranie sznura. Im większa jest głębokość łowienia tym dłuższe powinny być przerwy miedzy kolejnymi szarpnięciami.